İki taneydiler. Kendi doğaları içinde belki birbirlerinden yemek çalmışlıkları vardır ya da etraflarında olsa bir dişi için kavga da edebilirlerdi. Bir sabah uyanan, uyanamayan için ne düşündü, ölümü nasıl algıladı acaba? Birgün önce çeşitli nedenlerle rakibi konumunda olanın yokluğu, galip hissetirdi mi ki ya da artık bu çayırların ve gölün kralı benim diye mi düşündü? Farkında değildir ama her canlı benzerini arar, var olabilmek için herkesin benzerine ve benzerinin kalp atışına ihtiyacı var. Eş olmadıkları anlaşılmıştır ama çok daha iyisi olduklarını düşünürdüm: Birbirleri için büyük nasip ve güzel arkadaştılar. Dün rakip olsalar da yalnız değildi bugün rakipsiz ama yalnız, çimler üzerindeki ayak seslerinde zaferinde bile eksik olmanın o dayanılmaz hafifliği...

"Dost ise düşünme ver ömrünü gitsin. Dost değilse hiç bekletme yol ver gitsin." – Mevlâna