Ey

duvarlarına sinmiş duaların

büyük bekçisi,

kalbimdeki

sessiz mabet,

taşların artık suskun.

Düşmüş bir devin iskeletini taşıyan

son nefes gibi

şu halin.

Kurumuş ağaç gibi uzanmış

bedenin,

kökleri taşta, dalları da nicedir

gökte

söylesene

öyle misin?

Direnen ruhunda

her bir eksiğin,

rüzgârların geçidi.

Sen,

Geçmişin solmuş nazlı mevsimi…

Birlikte her suskunluğumuz

 dönsün anıya

ve her yankımız bir zamana.

Sabah ışığında yükselen tozlarınla

daha fazlasını da

anlat

Tanrı’ya…

 

Photo by K.A.C. Creswell