Çatlamış

toprağın-ın dili,

yanmış kavruk taşlar-ının

birer birer hepsi.

Suskunlar.

Şaşırma sakın,

ayazda kurur en derin

anılar…

Su’yun gitmiş,

çok uzaksın mevsiminden…

Ne adımların sesleri

duyuluyor

yorgun taşlarında,

ne de geçip giden gölgelerin

sessizliği…

Yalnızlığa dikilmiş gibi

o güzel kemerlerin,

ne yazık

vaktinden önce

çöle dönmüş vadinde.

Ne güzel de

direnmişsin;

suyun gittiği,

tozlu yılların bile

çekildiği şu yerde…

Adını dahi unutmuş olsa da

rüzgârlar,

baksana

nasıl da eğilmiş

zaman,

taş gibi sabrının

önünde.

                                               Photo: Conway Library, Courtauld Institute of Art